James Dashner - The Scorch Trials

Solving the Maze was supposed to be the end. 

Thomas was sure that escape from the Maze would mean freedom for him and the Gladers. But WICKED isn’t done yet. Phase Two has just begun. The Scorch. 

There are no rules. There is no help. You either make it or you die.

The Gladers have two weeks to cross through the Scorch—the most burned-out section of the world. And WICKED has made sure to adjust the variables and stack the odds against them. 

Friendships will be tested. Loyalties will be broken. All bets are off. 

There are others now. Their survival depends on the Gladers’ destruction—and they’re determined to survive.

Ik vond dit boek echt tegenvallen. Ik kan er echt niets aan doen. Bij het eerste deel gebeurt er tenminste nog iets, hier voelde het als een lange doodsaaie tocht. Ondertussen had ik het idee dat elke gebeurtenis al dertig keer was gebeurd, het was niet nieuw meer. Ik denk ook dat dat mijn grootste frustratie was van het boek, het verbaasde je niet meer, alles werd zo gewoon.

Ik had het idee dat het eerste boek hem had verplicht een vervolg te schrijven, om vervolgens erachter te komen dat hij toch niet genoeg inspiratie had voor dit deel, maar toch vastbesloten bleef er nog een deel bij te maken.
Het enige wat je vasthoudt om door het boek heen te komen zijn Minho en Newt, Aris en de rol van Wicked. Op de hoofdpersonen ben ik allang uitgekeken, ze zijn zo hetzelfde. Geen veranderingen qua  karakter, alles blijft zoals het is. Maar 'wat is Wicked nou precies en waarom doen ze dit, wat had Thomas ermee te maken', die vragen laten me dan toch weer verder lezen in dit boek. Om vervolgens geen stap verder te zijn. Het frustreert me, laat me het boek nog minder leuk vinden.
Om eerlijk te zijn was het boek me te voorspellend, je wist exact wat er ging gebeuren en er bestond geen enkele twijfel over. Totaal geen verbazing, geen plottwist, niets. Natuurlijk niet. Dat was er op z'n minst wel nog bij deel 1, maar hier? Ho maar. We gaan verder in het slepende verhaal van Thomas, irritante Thomas. Wanneer het boek nu vanuit Newt was geschreven... maar nee, het gaat vanuit Thomas, het niet veranderende personage dat vaker flauwvalt of slaapt dan iets doet.

Zoals Natalie Monroe op Goodreads zei:

Thomas, honeybunch? We need to talk. What exactly happened here? In the first book, you were a huge Gary Stu, yes, but you also captured my heart with your endearing awkwardness. You were a confused little boy that awakened the mama bear in me and made me want to take you in my arms and squeeze you til all the insecurity is gone. For the Scorch Trials, I still wanted to play the mom, but the kind that whacks you a new one so you'll sort your shit out.

Dat is dus precies wat ik ook dacht bij Thomas.
In het eerste deel vond ik Thomas helemaal geen irritant personage, maar boek twee heeft daar zeker wel voor gezorgd. Het spijt me voor degene wat het boek wel leuk vonden, het is gewoon niet mijn soort boek. Ik hou van mysteries, en Wicked is dat zeker, maar geen enkele vordering? Nee, dat kan ik niet aan.
Toch ga ik vol goede moed het derde boek lezen, voornamelijk om alsnog de antwoorden te krijgen. Ik heb nog een beetje hoop dat het nog alles gaat goedmaken, maar ik ben tegelijk bang ervoor van niet.

Verder vond ik dat er weinig grappige momenten in het boek zaten, en dat hoeft voor mij ook niet per se. Maar ik denk dat dit boek dat wel nodig had gehad, en alleen wat er in deze quote staat liet mij lachen.

“Rose took my nose, I suppose,” he repeated; the bubble of phlegm in his throat made a disgusting crackle. “And it really blows.” 
― James Dashner, The Scorch Trials

Ook denk ik dat het idee van het boek wel goed was, maar de uitwerking gewoon totaal niet. Wanneer hetzelfde verhaal anders was geschreven, misschien zelfs nog met het flauwvallen, was het een heel ander boek geweest. Een beter boek, dat geloof ik echt. Maar helaas was dit niet het geval.